دوست داشتنِ کسی،
مانند حضور داشتن است.
حضور یعنی در لحظه ای عمیقا به جهانی که رو به رویمان است وصل میشویم.
بدون اینکه فکر کنیم، گفتگویی داشته باشیم و قضاوتی از ذهنمان عبور کند.
حضور داشتن یعنی مشاهده کردن و درک کردنِ یک صحنه از جهانی که رو به رویمان است.
آیا دوست داشتنِ عمیقِ یک فرد، چیزی جز حضور داشتن و درک کردنِ جهانش است؟
در دوست داشتنِ عمیق، نه میتوانیم قضاوت کنیم نه میتوانیم پیش بینی کنیم و نه میتوانیم توقع داشته باشیم.
فقط حضور داریم و او و جهانش در مقابلمان به زیبایی هر چه تمام تر به جریان خودشان ادامه میدهند.
یا بخشی از جهانش میشویم یا نمیشویم.
و این هیچ در دست ما نیست.
هر وقت در دوست داشتنِ شخصی خواستیم او را به تملک خود دربیاوریم یا سعی کردیم که او را از آنِ خود کنیم و یا خشمگین شدیم که چرا مرا نمیخواهد و یا توقع داشتیم که چرا رابطه مان شبیه پیش بینی مان جلو نرفته است یعنی عمیقا حضور نداریم و فقط در "داشتنش" میتوانیم دوستش بداریم نه در همانی که هست و جریان دارد، مستقل از ما و رو به روی ما!
ZibaMatn.IR