باران که می بارد
"حسود میشوم"
و به زمین و زمان حسادت میکنم!
به شیشه ی پنجره که طعم بوسه های
آبدار باران را می چشد،
به آسمانی که بغضش را
خالی می کند
به زمینی که پر از عطر خاطره میشود؛
به درختانی که تن می شُویند
برای تولدی دیگر...
و درآخر به دستانی که تومی گیری
و به قدم زدن در باران دعوت میکنی!
راستش همه را می شود تحمل کرد
اما حسرت این آخری مرا خواهد کشت...
ZibaMatn.IR