مگر میشود نوازش نم نم باران را برروی اَقاقی ها و یاس ها وصَد نرگس ِ شیراز و هزاران شقایق ببینی و
شاعرنشوی ؟
مگرمی شود اینهمه شادابی و سَرمستی ِ و رقص پروانه ها وناز و لِطافت سبزینه ها را ببینی و
عاشق نشوی؟
مگر می شود زیر این سقف بزرگ و آبی رنگ مقابل دماوند ِ عظیم
ایستادو بخودت نَبالی از اینهمه
هیبت و سَرسختی ؟
مگر می شود پنجره را بازکنی و
صدای نِی لَبک ِ دخترک چوپان را بشنوی و
شیطنتِ بُزغاله های
کومه ی مَشتی بابا را از نزدیک ببینی و در دلِ این همه زیبایی
مثل یک کودک ِ نوپا از سرِ ذوق
دست و پا نزنی؟
مگر می شود ، زلالی آب رودخانه ی وسطِ جنگل راببینی و هَوس آب بازی و

دیوانه بازی های مدرسه ای
به سَرَت نزند؟
نه
بخدا نمی شود در بهشت باشی و
چون نیما ،
نَثر پَرانی نکنی
و چون شهریار
به نگاهِ یک معشوق
عاشق نشوی!
آه
گفته ام معشوق ،
بگمانم این دل
باز هم
نِزاع دارد هر ، دَم با عقل!
چه کنیم
که
اهلِ دل زیبانگارَند و زیبا دل،
.منطقِ شان را
.فقط قلم می فهمد و بَس !
ZibaMatn.IR