من غمگینم. من کسی نیستم که خیال می کنید. من آن زن قوی شکست ناپذیر نیستم. من مدافع حقوق زنان نیستم. من منجی کسی نیستم. من مردستیز نیستم. من عصبانی نیستم. من یک زن عادی ام. با زخم های عادی. با آرزوهایی شبیه آرزوهای شما. من هم قدر شما خسته ام. من هم قدر شما ناامیدم و میدانم از دستم برای خودم هم کاری ساخته نیست. من می خواهم داستانم را بنویسم. کتابم را منتشر کنم و این میان خانه پرش هفته ای یک بار بروم کافه و یک لاته سفارش بدهم با پای سیب. دلم میخواهد دو ماه یک بار بروم شمال مامان و بابا را ببینم. دلم می خواهم وقتی غذا می پزم آواز بخوانم. دلم شور گربه های کوچه مان را بزند. دلم می خواهد به شادی مردم نگاه کنم. به لبخند آدم ها لبخند بزنم. من دلم می خواهد نترسم. دلم می خواهد برای خریدن یک ورق آسنترا تمام داروخانه های شهر را نچرخم. دلم می خواهد ریمل و ماتیک بزنم و از واپسین روزهای پیش از میانسالی لذت ببرم. دلم می خواهد بلند بخندم و نگران نباشم که کجا زنان ما تحمیق می شوند. سر کی را با داس می برند. کی را از جلد کتاب حذف می کنند. سالی چند مادر و پدر به اسم مصلحت دخترانشان را نگون بخت می کنند. نگران نباشم زنان این خاک وقتی تنها و مجرد باشند امنیت ندارند. نگران نباشم چقدر خودمان به خودمان زخم می زنیم. من می خواهم نگران زنی نباشم که هرقدر آزار ببیند باز بماند و بسوزد و بسازد چون اگر رفت جز کنج خانه پدری جایی ندارد. حامی ای ندارد و اگر حسرت دیدن فرزندانش بر دلش نماند باید خدا را شاکر باشد. من دلم می خواهد راحت زندگی کنم و شب ها آسوده بخوابم و نگران نباشم چند مرد خیره به نمودار قرمز بورس ایندرال می بلعند. نگران نباشم چند مرد پاییز امسال زور خریدن انار و نارنگی نخواهند داشت. نگران مغازه های خالی، دست های خالی، جیب های خالی نباشم. اما از نگرانی من کاری ساخته نیست. از درد کشیدنم چیزی رفع نمی شود. فقط می شود بیایم و بخواهم به هم رحم کنید. زنان به مردان و مردان به زنان... به هم رحم کنید. من غمگینم.
ZibaMatn.IR