خدای من
اعتراف می کنم
گاهی تو را
با همه بزرگیت
میان روزمرگی هایم,
ترس هایم,
و نامیدی هایم
گم می کنم.
بعد تو
در انتهایی ترین لایه درونم
تبلور می کنی
همه وجودم پر از تو می شود
دیگر من, خودم نیستم.
ترس و تاریکی و ناامیدی نیست.
سیال می شوم
در هستی.
همراه تو می شوم
در اقیانوسی که ابتدا و انتهایی ندارد.
ZibaMatn.IR