از آخرین بار که عکست را بوسیدم، بسیار پیر شده ام، ای زنی که غم لبخندش را دوست دارم. از آن آخرین بار، که ازحروف کلمه تراشیدم و به پای نبودنت ریختم، تکه تکه از دست رفته ام، همان طور که شاعری که دوستش داری گفته بود.

هربار به آسمان کوه نگاه می کنم، باید به خودم یادآوری کنم ستاره های درخشان سنگ های مرده اند، و ماه تنها آینه بی رمق خورشید است. باید از ماه و ستاره دوری کند کسی که خاکسترشدن در مجاورت خورشید را تجربه کرده. باید اجازه بدهد شب از موهایش برود و باد بی برف، زمین و زندگی را منجمد کند.

من جزیره غمگینی هستم که هرروز صبح مهاجران ترکش کرده اند و در دریا غرق شده اند. عصر، موج ها پیکر اموات را به من بازمی گردانند و تا صبح عزاداری می کنم، برای هر سلامی که شنیدم و خواستم ناشنیده بماند، و هرکلمه ی وداع که گفتم و زبانم سوخت. من، جنون ادواری جهانم.

پرسیده بودی چگونه ام. روزها دفتر نقاشی خدایی معلولم که روی پیکرم رنج های عجیب می کشد، و شب ها همخواب شیاطینم، بیدار جان می کَنم در انتظار پرنده ی نحیف صبح، و هر سحرگاه در بسترم غرق می شوم در بوسه های دختری که ندارم. پریزاد شعرهای حسین منزوی، هیولای مغمومت فرسوده شده و تنها دلخوشی اش همین است که نیستی تا ببینی.

من، اوراد مقدس پیامبری هستم که از چشم خدا افتاد. گراز زخمی جنگل خشکم، و شادم که کسی به تسکینم نمی آید، نه با بوسه ای و نه با گلوله ای که بنشیند وسط پیشانی ام، تا بتوانم چندساعت بخوابم. می بینی؟ از تمام تمناها، برایم همین مانده که کسی مرا نمی بیند. من، زائر تاریکی جهان خودم هستم.

مردی که دوستت داشت از من رفت. مردی که از جنون جهانش به صدای تو پناه آورده بود. مرد محزونی که اگر یک بار طوری که دوست داشت گریست، در آغوش تو گریست. و اگر یک بار طوری که دوست داشت خوابید، به برکت لالایی نفسهای منظم تو بود. از من رفته، و حالا تاریکی سرد عجیبی درونم را تسخیر کرده. ملک عذاب خود شده ام.

ببخش اگر آخرین کلماتم یادآوری علاقه ای نیست که شفای محض بود. از من همین برمی آید که هنوز به احترام لبخندت، خطوط روی پیشانی م را دوست بدارم که ردپای تو روی صورتم هستند. اما از دیوانه ای که مستانه دوستت داشت، تنها پیرمرد دوره گرد رنجوری مانده که کودک مرده ی دلش را در آغوش گرفته و در شهر پرسه می زند. و این گناه توست، نه من.

در نامه ی بعدی دوباره برایت از عشق حرف خواهم زد. حالا، ای آمده به تماشای انقراض من، گل سرخی را که آورده ای، روی سنگ سرد مزار سکوتم رها کن و برو. می بینی؟ حتی یادت نمانده از گل سرخ بیزارم. برو، برف در راه است.
ZibaMatn.IR