گاهی اوقات دلم میخواهد،پرده های اتاق را بکشم، زیر کتری را خاموش کنم و در آسمانِ کتاب هایم پرنده شوم، روایت ها را در نزدیک ترین نقطه از واقعیتِ محتواییشان لمس کنم و در پسِ رویداد هایش به واقعیت آن بپیوندم و گاهی آجر شوم برای بنای پوسیده ی داستان های پر اقتدار.
فانوس در راه بچینم و آرشه ویولن را به خط هایش بکشانم تا وارد دنیای بی انتهای کلمات شوم.
گاهی باید کتاب بود تا بفهمی پشت تمام دوراهی های شخصیت هایش چه غم هایی ساخته شده و چه اشک هایی در نبودن ها ریخته شده.
گاهی باید کتاب بود تا نمور شدن ورق ها را در اوجِ داستان ها چشید.
گاهی باید کتاب بود تا فرسودگی غزل های بی پایان را در داستان های بی ثمرِ عاشقانه فهمید.
آری باید کتاب بود تا فهمید زندگی آنقدر ها هم دوام ندارد و در یک چشم بر هم زدن به نقطه ی پایانی داستان ها و مختومه اعلام شدن کتاب منتهی میشود.

فریدا farida.ab
ZibaMatn.IR