آدمی هر اندازه قوی و تمام فن های دنیا
را حریف باشد،
باز دلش طلب می کند کسی باشد که او را از دنیای بیرون ببیند ...
آن کس که با تمام زوایای قلبش، کنار روزهای تلخ و شیرینش باشد ...
چشمانش در هم بریزد از غمی که هر از گاهی به جان روزهایش می افتد ...
آدمی زنده به کسی است که تمام آنچه در مخیله اش می گذرد و دلش را به تپش وا می دارد، بفهمد ...
آه ...
تو چه می دانی
عزیزِ دنیای کسی بودن، چه حالیست ...
ZibaMatn.IR