دارم با خودم تا ابد تنها ماندن را تمرین می کنم.
اینکه دیگر قرار نیست چشم به راه کسی باشم و دائم منتظر ونگران او.
بعد از هر آمدنی قطعاً رفتنی وجود دارد و هیچ چیز ماندنی نیست.
درسته تنهایی دوست داشتنی نیست اما خواستنی تر از دوستت دارم های مسموم است. مگر چقدر عمر می کنی؟! مگر تا کجامیتوانی به دلت بگویی: ببخشید که شکستی. ببخشید که باورم شد.
تازگی ها دلم که می گیرد شال و کلاه می کنم و دست تنهایی ام را می گیرم به خیابان می روم و تا مقصد آرامش و رهایی قدم می زنیم، حرف های ناگفته باهم بسیار داریم. حس خیلی خوبی ست این که بدانی در نهایت بی کسی ات خودت را به کسی تحمیل نکرده ای. من آدم به زور خواستنِ کسی نیستم، عشق زوری نیست، دلی ست. باید بخواهد، بخواهم تا بماند. تنهایی چیزهای زیادی به آدم یاد می دهد مثلاً این که هیچکس جز خودت برایت نمی ماند.
و تنهایی...
تقدیر آدم هایی است که در قبرشان، قبرستانی از حرفهای ناگفته دارند.
به قولِ جمال الدین صبر : \اگر روزی از من بپرسند قوی ترین زنان چه کسانی هستند؟ جواب می دهم... زنانی که تنهایی را یاد گرفته اند\
ZibaMatn.IR
ارسال شده توسط
