دلنوشته:
«مدافعان سلامت»
گرچه ما مرده ایم و راه می رویم، بی واژه ایم و حرف می زنیم...
اما به آدم های بیرونِ این مهِ غلیظ و به چشم های نگران بگویید؛ ما خوبیم ؛ مثل چند روز و چند ماه و چند سال قبل ..
اصلا ما عادت کرده ایم به خوب بودن . عادت داریم که حتی اگر همین حالا خورشید هم بمیرد و سرکوب شود باز بگوییم چیز مهمی نیست .
اما این بار قرار است داستان متفاوت تری را رقم بزنیم ..
به هر حال صحنه نبرد ما خالی از قهرمان نشده؛هنوز هم هستند فرشتگانی که نبضشان برای این مرز و بوم و مردمش می تپد .
ما قهرمانانی داریم خدا گونه ، انسان هایی که منجی شدند و تنها فکر نجات در سر پروراندند.
امسال عید قرار است در خانه هایمان سبز شویم ، تنها به حرمت سفیرانی که در این دنیا رسالت دارند و نه تنها سفیر سلامت بلکه سفیر عشق و عاطفه بر زمینند .
تا پایان این طلسم درد همراه و قدردان مهربان فرشتگانی هستیم ، که از عزیزانشان گذشتند و دست از جان شیرین شستند تا ما دوباره روزی عزیزانمان را در آغوش کشیده و از شر این نقاب های سفید رها شویم.
مگر از جان شیرین تر و از زندگی دوست داشتنی تر هم داریم ؟!
اما این قهرمانان سفید پوش دنیا را با همه ی زیبایی هایش به فراموشی سپرده اند .
می دانم که نمی توانم دردتان را درمان کنم ؛ همین درد کم دیدن ها ، دیر دیدن ها و شاید هم هرگز ندیدن ها را ...
اما چه میشود کرد ، مگر نه اینکه به قول استاد ابتهاج آدمی به امید زنده است ؛ پس ماهم زنده ایم و امید داریم به فردا های پیش رو و به آینده روشنی که در راه است .
قول می دهیم روزی که این پیچک زرد ریشه کن شود و ما بمانیم و خاطره های تلخ و شیرین و یادت هست های مشترکی که با لمس درد به دست آورده ایم؛ یادمان نرود که فرشتگانی بودند و ناجی شدند تا زنده بمانیم و یک قلپ چای با آرامش را در کنار عزیزانمان سر بکشیم.
ZibaMatn.IR
ارسال شده توسط
