در میان این حجم از اجتماع و هیاهو
در درون اما هریک تنهاییم
آدم هایی که یکدیگر را یک به یک دیگر از یاد برده اند
آدم هایی که از آدم بودن فقط اسمش را به یدک میکشند و از رسمش چیزی را بلد نشده اند
آدم هایی که دیگر نه شوقی انتقال میدهند و نه اشتیاقی
آدم هایی که خسته ات میکنند از شوق رهایی
آدم هایی که پرسه میزنند تا بر قلب پر از دردت لکه ایی هرچند ناچیز و سیاه اضافه کنند
تا امیدت را ناامید کنند و هریک را زیر پای دیگری له کنند
آدم ها خیلی وقت است که فراموشکار شده اند و همدیگر را به باد فراموشی سپرده اند
کاش قرصی،دارویی،چه میدانم نسخه ایی بود
تا تسکین میداد درد فراموش شدن را
تا یادآوری میکرد هریک را به یکدیگر قبل از اینکه از یاد ها برده شوند.
حانیه آزرم
ZibaMatn.IR
ارسال شده توسط
