برایمان غیرِ قابلِ تحمل است که روزِ اول
طوری با ذوق و شوق می آیید آدم فکر می کند دیگر
تمام است و نیمه گم شده اش پیدا شده!
و اما،هنوز مُهرِ عاشقانه هایتان خشک نشده پایتان را
داخلِ یک کفش کرده اید که فقط جدایی،همین!
خانه تان آباد با خودتان چند چند هستید؟
مگر دست هایتان را داخلِ روغنِ داغ گذاشته بودیم؟
مگر دامنتان را گرفتیم و التماس کردیم همیشه باشید؟
نماندنِ شما که اصلا اهمیتی ندارد...
می دانید؟طول می کشد آدم به دلش بفهماند که دیگر
تمام شد آن همه حرف هایِ قشنگ و یک دنیا
قول و قرار که نیمه تمام مانده اند به امانِ خدا!
رفتید و به ریشمان می خندید؟دمتان گرم
گوارایِ وجودتان زخم هایی که زدید اما،بدانید
خوش آمد گویی و باور کردنتان جوابش سیلی نبود
کبود کردید صورتِ آرزوهایمان را!
ZibaMatn.IR