100 متن کوتاه خانه ۱۴۰۴ جدید 2025

من خانه ام را پر از رنگ می کنم
پُر از عطرِ زندگی
گل می خرم
نان گرم می کنم
شعر می نویسم
و باور می کنم کلام فروغ را :
زندگی، یعنی همین بهانه های کوچک خوشبختی...

در زمستانی که عشق
در خانه نشسته باشد
گرم تر از تابستان می توان خندید

رعنا ابراهیمی فرد

شبانه قدم میزنم و نگاه میکنم به چراغ روشن خانه ها
و فکر میکنم به قصه هایی که از پنجره های شب ، نشت کرده به خیابان
هر جا که میخواهی باش
پنجره اتاقت منم !

علی سلطانی

دست به دستِ مدّعی شانه به شانه می روی
آه که با رقیبِ من جانبِ خانه می روی!

تو برای من مثل خانه می مانی
جایی هستی که به آن تعلق دارم
و تنها جاییکه بارها و بارها
به آن سر می زنم
من هرگز تو را ترک نخواهم کرد
تولدت مبارک عشقم

دریا را دید
اقیانوس را هم
هیچ کدام اما ،
شبیه خانه نبود
ماهی کوچک ...
به تنگ خود بازگشت !

دلم یک دوست می خواهد که اوقاتی که دلتنگم بگوید خانه را ول کن بگو من کی کجا باشم؟

دنیا جای بزرگی است
می دانم

من این خانه ی کوچک با تو را دوست دارم

نمی دانم چه زمانی به خانه ام در کی یف باز خواهم گشت و هیچ کس نمی داند آیا تا آن زمان خانه ای باقی خواهد ماند یا نه.

به هر بهانه ای از خانه می زند بیرون
کسی که خاطره هایش پر از خیابان است

پنجره را باز کردم
بوی تو داشت می رقصید
حالا
هزارسالی می شود
از باد می پرسم
پس کی به خانه برمی گردیم!

یک خانه وقتی خانه می شود که غذا و آتش را علاوه بر بدن، برای ذهن هم فراهم کند.

تنور‌ می‌ سوزد‌
ترازو‌ اه می‌ کشد
ما،
هرغروب‌
بایک‌ بغل‌ داغ‌ سنگک‌
به‌ خانه‌ بازمی‌ گردیم‌ .//

فراموش کردن تو
توهم سرباز خسته ای ست
که خیال می کند
چون جای زخم روی تنش نیست،
سالم به خانه بازگشته است!

بمان
که برگ خانه ام را به خواب داده ای
فندق بهارم را به باد
و رنگ چشمانم را به آب

همیشه سعی کردم
درد دوریت را
با خیابان ها در میان
بگذارم
قدم بزنم
حتی شده ساعت ها
تا نبودنت را به خانه نبرم
اما هر بار برگشتم
باران را دیدم
که از هر گوشه خانه
بند نمی آمد

خانه یعنی داشتن جایی برای رفتن به آن
خانواده یعنی داشتن کسی که به تو عشق می ورزد
و داشتن هر دوی آن ها نعمت و خوشبختی است

کدام پل
در کجای جهان
شکسته است
که هیچ کس به خانه اش نمی رسد

بوی دستان پراز تاول و نان می آید

چه قشنگ است پدر خنده کنان می آید

به نگاه پدرم خنده همیشه جاری است

با حضورش به خدا خانه به جان می آید

این بهار
در خانه سبز می شویم
در خانه جوانه میزنیم
در خانه شکوفه می دهیم

هر جایی که سقف داشت و بویِ غذا از آن به مَشام می رسید که اسمش خانه نیست...
خانه یِ آدمی
درست در میانِ
بازوانِ دلبری است که بویِ عطرِ تنش
به یاد ماندنی ترین رایحه یِ دنیاست...

قرار است از من چه تصویری بماند...
و
خانه را ترک میکنم!
و این تکرارِ هر روز من است.

کدام پُل، در کجای جهان شکسته است
که هیچ کس به خانه اش نمی رسد

در تابستان سال ۱۹۷۰ یک خانواده شدیم و خنده ی او خانه ام شد

نوشته ی مرید البرغوثی شاعر فلسطینی
برای همسرش رضوى عاشور

بشناسید خدا را

هر کجا یاد خدا هست

هر کجا نام خداهست سقف آن خانه قشنگ است.

هر جا که هستی حاضری از دور در ما ناظری
شب خانه روشن می شود چون یاد نامت می کنم

به خانه سَر زدم؛
نگاهت در پَسِ پنجره،
صدایت در هزارتویِ دیوارها،
عطرِ نفس هایت در ذراتِ هوا؛ معلق
خلاصه؛
خانه؛ همه تو بود
و
تو؛ همه خانه بودی.
(از دفترِ بابا)
شیما رحمانی

از صدایِ ترقه می ترسید هنوز
که جنگ
آغاز شد،
و جنگ هنوز بود،
که خانه بر سرش
آوار شد.

جلاد گفت:
حق انتخاب داری
یا طناب دار
یا سرخی خنجر ،
کبوتر آزادی هم
به جای بردن زیتون
بهتر نیست
کنج خانه باشد ؟

مرا در آغوش بگیر
که هیچ کجا خانه ی آدم نمی شود

همسر مهربانم وقتی بین بازوان تو هستم احساس می‌کنم در خانه‌ام و الان خیلی برای خانه غمگین هستم
دلم برات تنگ شده عشق جاودانه ی من

از تو پر است خانه
حتی اگر نباشی ...

منم و خانه و دلتنگی تکراری و غم
منم و دلهره از شایعه رفتن تو...

تمام خانه سکوت و تمام شهر صداست
از این سکوت گریزان، از آن صدا بیزار

نفس خائن زندگی را تلخ بر من کرده است/ وای بر آن کس که دزدش در درون خانه است

زمین

دهان باز کرده و چاک چاک می‌خندد

نخل‌ها می‌رقصند

بسطامی می‌خواند


چیزی نمانده این خانه هم

بزند زیر آوار

نیما معماریان :

باران آبرویم را خرید
شبیه مردی که گریه نمی کند
به خانه برگشتم.

سمت چپ سینه ام
خانه ی کوچکیست هیچ کس جز تو
نمیتواند در آن ساکن شود

️️️

من هنوز منتظرم
"امید" و "آرزو"
دست در دست هم
به خانه برگردند...!

هیچ جا مثل خانه نیست.