نوشتن آدم را سبک میکند..
داستان آدم را به سمت و سوی تخیلات میکشاند!
شعر احساس را بیدار میکند...
اما همه این ها
بستگی به موضوع دارد!
موضوع این نوشته میلاد است؛
تولد است!
تولد وفا!
تولد من!
هرسال با شیوه های گوناگون تولد را تبریک میگویند و این تو هستی ک درک میکنی این تبریک از سر اجبار بوده یا از روی احساس!
از عده ای انتظار نداری و تبریکشان چنان ت را شگفت زده میکند ک هیچ گاه فکرش را هم نمیکردی...
و از کسانی انتظار داری و تبریکشان چون چوب خشکی در گلویت سبز میکند و تشکر میکنی...
تفاوت است میان تبریک ها!
تفاوت است میان هر سال!
تفاوت است میان من امروز و من سال گذشته!
تبریک خانواده همیشه چیز دیگریست!
حال من تبریک میگویم ب خودم!
ب وفا..
ب شهاب سنگ!
سنگ نشسته در آسمان...
وفای جفا دیده!
پاییزیِ مهر دیده
تولدت مبارک!
یک سال پیرتر شدی...
یک سال ب پایان عمر نزدیک تر...
نویسنده: vafa \وفا\
ZibaMatn.IR
ارسال شده توسط
