می دانی؟
بعد از رفتنت، قاتل شدم
و تو را در زوایای ذهن خسته ام با قساوت قلب تکیده ام کشتم!
می دانم نهایت بی رحمی بود!
آخر من، پیله های عشق را سنجاق کرده بودم به پروانه گی لحظه های با تو بودن...
در سرم بود حوالی دشت های محبت
الفبای احساس را بچینم؛ اما...
در اوج پرواز خیالم، سقوطی کردم به وسعت سرگشتگی و درد...
آنقدر عمیق...
که نفس هایم، ثانیه به ثانیه به مرگ نزدیک شد و من در محبس پیله های تنهایی و اندوه گرفتار شدم!
ZibaMatn.IR
ارسال شده توسط
