من زن شاعره ی بی هوا خواهم
پای در خاک دارم و سر به سماواتم
همه روزم به تقدیس قلم می گذرد
بلکه بخوانند با صفت مرد در مساواتم
مادرم روزها در گوشم غزل زنانگی میخواند
اما داستان گردآفریدهاست رویای شباهنگامم
مرد شاعر امروز خرم از جشن کتاب است
شاد بادا! من ولی سالهاست که پی اجازاتم
بعد هر ویرانی گفتند پای یک زن در میان است
خاموش! که کر است جهان از داستان شیر زنانم
حرف آخرم اما طلب مهر نیست
به یقین که من، بی مهر چنین پر قوامم
دست جوهربه حجله ی کاغد کشیدم که بگویم
من زنم، شاعرِ بی مهابایِ عرش سرایم
زینب ملائی فر
ZibaMatn.IR
ارسال شده توسط
