شعر زن

زنی چو طوفان، زنی چون بهار
رها از هر بند، رها از حصار

به سقف و دیوار، دل نسپرده
به بال خودش، سفر کرده‌وار

نه در پیِ لطفی، نه محتاج دست
نه چشم به راهی، نه دل در غبار

خودش تکیه‌گاه و خودش رهنما
جهان در نگاهش چو موجی سوار...

«مرد» کویر حسرت و جنون بود
که گل سرخ شکفت و «زن» عشق شد!
خندیدی و دلم برات رفت... بعد؛
علاقه ی ساده ی من عشق شد!

عشق تو پایان یه قرن درده!
حس می کنم کسی دعام کرده!
این پسرِ اردیبهشتی هر روز
جهانشو دور چشات می گرده!

طول...

من زن شاعره ی بی هوا خواهم
پای در خاک دارم و سر به سماواتم

همه روزم به تقدیس قلم می گذرد
بلکه بخوانند با صفت مرد در مساواتم

مادرم روزها در گوشم غزل زنانگی میخواند
اما داستان گردآفریدهاست رویای شباهنگامم

مرد شاعر امروز خرم از جشن کتاب است
شاد...