کاش می شد چشم هایم را ببندم و فقط صدای باد باشد، صدای آبشارها و صدای خواندن چلچله ها و بوی نم باران و عطر شکوفه های بهاری. من باشمُ آن تک درخت بالای تپه ی سبز میان آن دشت زیبا، نرسیده به هفت غار.
من همان درختی باشم که شاخه هایش می تواند آشیانه ای برای تو باشد.
به قولِ محمود درویش:اگر باران نیستی، درخت باش!
براستی که درخت بودن، انتهای خوشبختی ست حتی اگر از شاخه هایت کبریت بسازند!
شاید به وقت دلتنگی کسی هیزم های آتش را با دست های تو روشن کند.
و درخت هم که باشی، عاقبت یک روز، همانند عشاق، مغلوب پاییز می شوی!
ZibaMatn.IR
ارسال شده توسط
