هر آدمی در زندگی باید یک نفر را برای تقسیم شادی هایش داشته باشد؛ که هر وقت به جایی رسید، قله ای را فتح کرد، دستی را گرفت و قلبی را شاد کرد، او باشد تا برایش تعریف کند و این شادی را با او سهیم شود.
هر آدمی باید یک الهام بخش صلح و آرامش در زندگی اش وجود داشته باشد؛ که در روزگار سختی و تنگدستی مرهم زخم هایش شود، که در پرتگاه های هولناک و گاه غم انگیز دستش را بگیرد ، که تنها او باشد که همه ی بدقلقی هایش را تاب بیاورد و از کنار او ماندن خسته نشود.
هر آدمی باید در زندگی به یک سرچشمه ی بی پایان عشق متصل باشد. که وقت تشنگی و خلاءِ عشق درسینه اش، از سرچشمه های گوارایش بنوشد و سیراب شود . که وقت دلتنگی و بی پناهی کودکی رام شود در آغوش امن مادرش. که یادش برود چند لحظه ی پیش اش را که در تب چه اندوهی می سوخت و می گریست.
همه ی ما در زندگی به چنین آدم هایی نیاز داریم. آدم هایی که ما را از آدم بودنمان بیزار نکنند، آدم هایی که هر وقت بخواهیم عشق را برای کسی زیبا و کامل تعریف کنیم ، انگشت اشاره مان مدام به سوی آن ها باشد، آدم هایی که تنها از قلبشان عشق بجوشد و عشق.
ما در زندگی نه تنها در غم و غصه ها، بلکه در تقسیم شادی ها و دلخوشی هایمان نیز شریکی باوفا و دلسوز می خواهیم.
ZibaMatn.IR