آخر هفته را جور دیگر دوست دارم.
انگار یک آخیش گفتن طولانی برای خستگی های روزمره است.
انگار یک توقفگاه لب جاده برای شروع زندگی دوباره است.
مثل یک چای خوردنِ با عشق برای شستن تمام غم و غصه ها میماند و کام را شیرین میکند.
گویی همانند دریای بیکرانیست،که با لطف خدا تمام ناکامی های هفته را با خود به قعر ِدل میبرد.
باید دل به جاده زد ...
باید تمام دل نگرانی ها و دغدغه ها را در طبیعت رها کرد.
باید روزنه ی امید و خوشبختی را در هیاهوی دویدن ها و نرسیدن ها پیدا کرد....
ZibaMatn.IR
ارسال شده توسط
