باید که زن باشی بفهمی درد دوری را
لبخند های خسته و غمگینِ زوری را

وقتی که احساس تو را ناچیز میبینند
هرلحظه باید حس کنی زنده به گوری را

پیراهنت پر میشود از حسرت آغوش
ناچار تمرین میکنی درس صبوری را

بس که نمیبیند کسی احساس نابت را
دیدی تو هرجا هر طرف انسان کوری را

دائم تکاپو میکنی ، پیدا کنی شاید
از لا به لای غصه ها راه عبوری را

با خود مدارا میکنی امّیدواری که
شاید جهانت حس کند این بار نوری را
ZibaMatn.IR