می نویسم چون ننوشتن برایم بدن درد می آورد.
می نویسم تا به جای اینکه با خودم حرف بزنم با کسی حرف زده باشم.
می نویسم چون می خواهم دنیایی که می بینم؛
جهانی که برای شخصیت هایم می سازم؛
و احساساتم را مکتوب کنم.
می نویسم چون یک تلنگر کافی است تا حافظه ام را از دست بدهم؛ می خواهم اتفاقات را از دید فردی که همه چیز را مو به مو به یاد داشت بخوانم.
می نویسم چون انسان به حرف زدن نیاز دارد؛
به ابراز احساسات.
می نویسم چون بهانه ای است برای بهتر دیدن و بهتر شنیدن.
می نویسم چون شیرین است صدا را به جوهر تبدیل کردن؛
واژه را به اشک و لبخند خواننده تبدیل کردن.
می نویسم چون خونی در بدنم اضافه می آید که باید جوهر نوشتن باشد؛
چون اشکی پشت پلک هایم می لغزد که پایین نمی آید؛
چون قلبی درونم ترک برداشته و رفو شده و نمی تواند مانند قبل بار سنگین احساسات را به دوش بکشد.
می نویسم تا ادامه دهم؛
زنده بمانم؛
زندگی کنم.

- کتایون آتاکیشی زاده
ZibaMatn.IR

ارسال شده توسط
کتایون آتاکیشی زاده