مهرگیاه
گوئی دلم به سینه ندا می دهد مرا
روزی غمت به باد فنا می دهد مرا

در امتداد رهگذر توتیایی ات
چون به اوج سها می دهد مرا

روزی اسیر زلف کمند تو میشوم
همچون بشارتیکه صبا می دهد مرا

رنجور درد و غصه ایام کی شوم؟
چشمت به یک اشاره دوا می دهد مرا

با هر کرشمه ای که رقم می خورد نهان
تقدیر و قسمتی که قضا می دهد مرا

عمری گذشت و دیده به راهت نهاده ام
خاک ره تو مهر گیا می دهد مرا

ای خضر پی خجسته بهاریکه میرسی
پیمانه های آب بقا می دهد مرا

معصومی از چه شکوه نماید که روزگار
وقتی پیام امر شما می دهد مرا

شهریور ۹۷
✍علی معصومی
ZibaMatn.IR

ارسال شده توسط
علی معصومی (تعدادی از سروده های بعد از ۱۳۹۹)