کودک دارالجنون
یک سحر اندیشه کن عمر تباه رفته را
بخت خواب آلوده و شام سیاه رفته را
پای شادی های خود بگذار چندی نازنین
سوز و ساز نغمه و نجوای آه رفته را
فرصت نقد جوانی، نوجوانی، کودکی
لابلای لحظه های سال و ماه رفته را
راهمان دور است و مقصد دور اما یکزمان
سر بگردان تا ببینی نیمه راه رفته را
کاش مهلت داده بودند از مسیر دیگری
طی نماید هر که راه اشتباه رفته را
می برد از یاد خود دنیای بی مهر و وفا
در کویر بی نشانش کوه و کاه رفته را
سالیان سال ناغافل پگاهش را ندید
هرکه در خاطر ندارد شامگاه رفته را
کودک دارالجنون کوچه های حیرتیم
آدمی پای کی اندازد گناه رفته را ؟
کفتری که جلد گندم خانه صیاد شد
بر نمی گردد دوباره قعر چاه رفته را
✍علی معصومی
♤♤♤
ZibaMatn.IR
ارسال شده توسط
