توهمیشه وهمه جادرمن حضورداشته ای...
در وسطِ خنده هایم،
در درون بغض هایم،
در میانِ اشک هایم...
باخیالت،درخلوتِ ذهنم وجب به وجبِ این شهرِشلوغ راقدم زده ام
بغض کرده ام،
باریده ام.
من بارهاوبارها با تصورِ رفتن ها و نبودن هایت،
گریه نکرده ام،بلکه جان کنده ام؛
وبایادت تمامِ آهنگ های گوشی ام را،دریک به یکِ خیابان های  بی انتهایِ این شهر،
گوش کرده ام.
اصلاگاهی گمان میکنم توآسمانِ ابری هستی
ومن قطراتِ باران.
نمیدانم اماهرچه که هست،
تودرست مثل کلمه به کلمه ی این نوشته،قطره قطره ات در ذره ذره ی من چکه کرده،و حل شده است....
هدی احمدی
ZibaMatn.IR

ارسال شده توسط
دلنوشته های هُدی