کاسه
هم راز خدا شدیم چون فاش شدیم

شب بود خطر بود که خفاش شدیم

با گریه به دست و پای عشق افتادیم

با عشق نشستیم که عیاش شدیم

اندازه خورده برده هامان بودیم

خوردند و بردند که کلاش شدیم

ما کوسه ولی ریز تر از ماهی عید

ما کاسه ولی داغ تر از آش شدیم

ما از کمر کاش پس افتادیم و

غربت کش و حسرت خور و اوباش شدیم

با ساخته و باخته ای سوخته ایم

قربانی لفظ بد ای کاش شدیم

در دست گرفتیم پریشانی رنگ

در چهره شکستیم که نقاش شدیم

با نعره کشیدیم گمانهای بلند

تا هیاتی حضرت عباش شدیم

شیطان زده و نحس و سراسیمه و گیج

از نسل سکوتیم که فحاش شدیم

-مجتبی شریف
ZibaMatn.IR

ارسال شده توسط
اشعار به چاپ رسیده مجتبی شریف