اگر ویرانه ام از غم به غم آبادِ آبادم
دلم گر شد اسیرِ عشق جانا سروِ آزادم
نگاهم خیس و غمباراست اگر درکنجِ تنهایی
تو گویی چون شَباویزَم که با اندوه همزادم
ز سوزِ هجر می سوزد پر و بالم چو پروانه
از آن ساعت که یکباره به دامِ عشق افتادم
مقیمِ کویِ دلتنگی منم با دیده یِ ابری
که غم با دیدنم گوید غمِ شیرین و فرهادم
فغان و اشک و خونِ دل شدهِ تقدیرِ من گویا
امان از عشقِ پنهانی که ویران کرده بنیادم
پریشان حال اگر هستم منِ دلخسته چون صیدی
ولی می خندم و شادم که گشتهِ عشق ، صیادم
فراموشت شَوَم روزی منِ دلداده خوش حالم
که دوریت نگارِ من چو کاهی داده بر بادم


بادصبا
ZibaMatn.IR

ارسال شده توسط
آوای باد صبا