100 متن کوتاه سیمین بهبهانی ۱۴۰۴ جدید 2025

گیرم درخت رنگ خزان گیرد
تا ریشه هست ساقه نمی میرد

سیمین بهبهانی:

باورِ آدمهای ساده را خراب نکن ...
آدم های ساده با تو تا ته خط می آیند ،
و اگر بی معرفتی ببینند قهر نمی کنند ، میمیرند !
مرگِ پروانه را دیده ای ؟
پروانه با یک تلنگر می میرد !

سیمین بهبهانی:

زیادی خوب بودن ، خوب نیست !
زیادی که خوب باشی دیده نمی شوی
می شوی مثل شیشه ای تمیز !
کسی شیشه تمیز را نمی بیند
همه به جای شیشه ،
منظره بیرون را می بینند ...

اگر چه باز نبینم به خود کنارِ ترا
عزیز می شمرم عشق یادگار ترا
در این خزان جدایی به بوی خاطره ها
شکفته می کنم از نو به دل بهار ترا...

هوای زیستن ، یا رب چنین سنگین چرا باید...؟

با آن همه دلداده
دلش بسته ی ما شد
ای من به فدای
دل دیوانه پسندش.....

قصٖه اینجاست که شب بود و هوا ریخت بهم
من چنان درد کشیدم که خدا ریخت بهم

سیمین بهبهانی:

همه آدمها
ظرفیت بزرگ شدن را ندارند
اگر بزرگشان کنیم
گم می شوند و
دیگر نه شما را می بینند و
نه خودشان را
بیاییم به اندازه آدم ها
دست نزنیم...

زندگی را
باید
زندگی کرد
آنطور که دلت می گوید...!

قصه اینجاست
که شب بود و هوا ریخت به هم
من چنان درد کشیدم
که خدا ریخت بهم...

من اگر مرد بودم ؛
دست زنی را می گرفتم ،
پا به پایش فصلها را قدم می زدم
و برایش از عشق و
دلدادگی می گفتم
تا لااقل یک دختر در دنیا
از هیچ چیز نترسد...

دوستت می دارم
و بیهوده پنهان می کنم...
 

چه کنم دل به که بندم به کجا روی کنم ؟
بازگو ای به کنار دگری خفته ی من

بازگو ای به کنار دگری خفته ی من
چه کند با غم تو این دل آشفته ی من؟

می خواهمت
که خواستنی تر ز هر کسی

کو واژه ای که ساده تر از این بیان کنم ؟

مرا هزار امید است و هر هزار تویی

شروع شادی و پایان انتظار تویی

بگذار در بزرگی‌ ِ این منجلاب یأس
‌
دنیای من به کوچکی‌ انزوا شود

جز تو
در دل و جان هوای دیگری نیست

چون نغمهٔ نهفته ، به تاری نشسته ام...

دِلم ز هَرچه
به غیر از تو بود خالی ماند ...
در این سَرا تو بِمان
ای که ماندگار تویی ...!

تنهاییم به عیش جهانی برابر است ...

پنجره ها بسته اند عشق پدیدار نیست
دیده بیدار هست دولت دیدار نیست
لحظه چو گم شد مجوى کآب روان را به جوى
صورت تکرار هست معنى تکرار نیست

به زنده ماندن در این دیار/چه پای سختی فشرده ام‏
چه مرگ ها آزموده ام / ولی- شگفتا- نمرده ام...‏

منم ستاره ی شام و تویی سپیده ی صبح

به عشقت خو چنان کردم که خواهم از خدا هر دم
که سرکش تر شود این شعله و در جانم آویزد ...

چه کند با غم تو این

دل آشفته ی من ؟!

با این همه دلداده دلش بسته ی ما شد

ای من به فدای دل دیوانه پسندش

یک بوسه بس است
از لب سوزان تو ما را

تا آب کند این دل
یخ بسته ی ما را

می جویمت، می جویمت، با آن که پیدا نیستی
می خواهمت، می خواهمت، هر چند پنهان می کنم

بازآ که فرمان می برم، عشق تو با جان می خرم
آن را که می خواهی ز من، آن می کنم، آن می کنم

روزی آید که دلم هیچ تمنا نکند

دیوانه تر از مردمِ دیوانه اگر هست

جانا، به خدا من...به خدا من... به خدا من

یک بوسه بس است
از لب سوزان تو ما را

تا آب کند این دل
یخ بسته ی ما را

من سردم و سر دم ،
تو شرر باش و بسوزان

من دردم و دردم ،
تو دوا باش خدا را

دوستت می دارم و بیهوده پنهان می کنم
خلق می دانند و من انکار ایشان می کنم

مرا هزار امید است
وهر هزار تویی...

آغوش گرم خویش دمی بگشای
تا پیش پای وصل تو جان ریزم...

 

ستاره ای که
بخندد به شامِ تار
تویی...!


️️️

میخواهمت آن قدر که اندازه ندانم...

️️️

چو آرزو به دلم خفته ای همیشه و حیف

که آرزوی فریبنده ی محال منی