مینویسم تا سنگینی کوله بارِ غم هایم را اندکی کم کنم...
برای پنهان کردن غم هایش لبخند میزد، انگار که هیچ اتفاق ناگواری رُخ نداده. اما هنگام تنهایی، نقاب لبخندی که بر چهره اش بود را برمیداشت و آن لحظه قوی بودنش و لبخند های فیکش را به یاد می آورد، با این فکر که چگونه زیر بار اینهمه غم کُلِ روز را دوام آورده به حالِ خویش می گریست. ما انسان ها برای پنهان کردن غم هایمان به اندکی قوی بودن نیازمندیم. نباید کسی غم ها و تنهاییمان را بداند، چرا که این روزها هر کسی منتظر نمک پاشیدن روی زخم دیگریست. باید تنهاییمان را مقدس بدانیم و نیز غم هایمان را.
هرکسی را لایق بهم زدن تنهایی خود ندانیم. انسان با تنها بودن یاد میگیرد که چگونه قوی باشد و با مشکلات بجنگد. در واقع انسان های قوی کسانی هستند که هیچکس از درونشان آگاه نیست، زیرا به اندازه ای شجاع و جسور بوده اند که توانستند با کوله باری از مشکلات و غم ها مبارزه کنند بدون آنکه کسی از روح آسیب دیده و قلب شکسته شان آگاه باشد.
ZibaMatn.IR
ارسال شده توسط
