نامه ای از روی ماه برای کره زمین
هر روزی که در این کره می گذشت چیز های جدیدی تجربه می کردم که باعث می شد بزرگ شوم..!
در این دنیا بیشترین چیزی که بود ظلم بود مهربانی بود اما کم بود هر روز کودکانی را می دیدم که برای اینکه بتوانند زندگی کنند باید بار ها التماس می کردند و شب ها گرسنه می ماندندو در سرما می خوابیدند
دست های کوچکشان را
به زور به شیشه های ماشین های شاسی بلند حاجیان می رساندند
التماس می کند : آقا… آقا “دعا ” می خری؟
و بعضی حاجی ها بی اعتنا تسبیح دانه درشتش را می گرداندند
و برای فرج آقا “دعا ” می کردند!!!!!
افرادی را دیدم که پدر و مادر پیر خود را نخواستند و به خانه سالمندان گذاشتند
بار ها در برابر ظلم سکوت کردم چون راهی جز سکوت در جامعه ای که زندگی می کردم نبود ولی از درون هر بار شکستم از حرف های ناگفته از ظلم هایی که هر روز به افراد بی گناه می شد
شب هایی که که از پریشانی خواب به چشمانم نمی امد
و به راستی
چه چیزی جز یک خوابِ عمیق و ابدی،
می تواند چشم ها را روی ظلم و نابرابری های جهان ببندد؟
دختری از جنس سکوت:)
ZibaMatn.IR

ارسال شده توسط
مهشید روستائی فارسی