بودن گاه گاهت
چه عاشقانه به آغوش می کشد
منِ خستهء ِ درمانده از زندگی را....
و نبودنت نیز
چه بی رحمانه
به دارم می زند هرشب.....
امان از قدرت این عشق
که من
هر صبح ،
دوباره
بر می خیزم و..
نفس میگیرم
و آغاز میکنم
دغدغه دوست داشتنت را...
باش زندگیِ گاه گاهِ من
که بودنت
همان شال گرمیست
که می پیچد دور لحظه های سردم....
نگیر از من بودنِ گاه گاهت را
که یخ میزنم بی شک
دراین زمهریرِ زمستان در زمستانِ هولناک !
نازی دلنوازی
ZibaMatn.IR
ارسال شده توسط
