جمعه , ۷ اردیبهشت ۱۴۰۳
امید چونان پرنده ایست که در روح آشیان دارد و آواز سر می دهد با نغمه ای بی کلام و هرگز خاموشی نمی گزیند و شیرین ترین آوایی ست که در تندباد حوادث به گوش می رسد و توفان باید بسی سهمناک باشد تا بتواند این مرغک را که بسیار قلب ها را گرمی بخشیده از نفس بیندازد من آنرا در سردترین سرزمین شنیده ام و بر روی غریب ترین دریاها با این حال؛ هرگز؛ در اوج تنگدستی خرده نانی از من نخواسته است!...
کسی که بهشت را در زمین نیافته است،آن را در آسمان نیز نخواهد یافت.خانه خدا نزدیک ماست،و تنها اثاث آن عشق است......
اگر بتوانم جلوی شکستن یک قلب را هم بگیرم، زندگیم بی ثمر نخواهد بود....
در زندگی به دنبال سرمستی باش؛ همین حس زندگی کردن خودش به اندازۀ کافی لذت بخش است....
موفقیت بیش از همه توسط کسانی شمرده می شود که هرگز به موفقیت نمی رسند....
اگر بتوانم دلی را از شکستن باز دارم ؛بیهوده نزیسته‌ام !اگر بتوانم رنجی را بکاهمیا دردی را مرهم نَهَمیا مرغکی رنجور را به آشیانه باز آورم ؛حاشا حاشا ، که بیهوده نزیسته‌ام !...
