دیگر، چکاوکی نخواهد بود؛ تا چکامه سرای پرواز رهایی باشد... دیگر، قاصدکی، خبررسان رویاها نخواهد ماند... دیگر، بغض سکوت را، هیچ صدایی، نخواهد شکست... نه... دیگر پرستویی نیست؛ تا رقص شکوفه ها را، به نظاره بنشیند! زهرا حکیمی بافقی، کتاب صدای پای احساس، ص ۱۶۱.
فروردین تنها با تو برایم فروردین می شود این شکوفه ها ، عطر گلها هیچ کدام بهارم را بهار نمی کنند تنها قدم های توست که با خود بهار می آورد ️
بهار شو بیا در آغوشم … بگذار تمام شکوفه ها در دستهای من برویند…! ️️️
همیشه هراسم آن بود که صبح از خواب بیدار شوم با هراس به من بگویند فقط تو خواب بودی بهار آمد و رفت... از خواب بیدار می شوم می پرسم بهار کجا رفت؟ کسی جواب مرا نمی دهد سکوت می کنند! در پشت اتاقم باران می بارد می پرسم شاید...
می چسبد در این بهار کنار این شکوفه ها کنار باران های بی قرار و ناگهانی یک فنجان چای بهار نارنج
قرارمان همین بهار زیر شکوفه‌های شعر آنجا که واژه‌ها برای تو گل می‌کنند آنجا که حرف‌های زمین افتاده‌ام دوباره سبز می‌شوند وَ دستهای عاشقمان گره در کار سبزه‌ها می‌اندازند قرارمان زیر چشم‌های تو آنجا که شعر نم نم شروع می‌شود
- سفرت به خیر اما ؛ تو و دوستی، خدا را ! چو از این کویر وحشت ، به سلامتی گذشتی ! به شکوفه‌ها، به باران برسان سلام ما را…
