متن آرامش بخش

رفتی، ولی هنوز نفس‌هایت اینجاست
در نبضِ عصر، در صدای برگ‌هاست

خاکِ دستانت هنوز بوی مهر می‌دهد
و نگاهت در آیینه‌ی شب پیداست

در نبودت، به هر سو که نظر کردم
نامت در نبضِ اشیاء پیدا بود و پیداست

هر سپیده، تویی که طلوع می‌کنی
در خیالِ من، آفتابِ بی‌فانوس...

خدا غصه رو اندازه ی طاقت آدم میده
طاقت ما زیاد بود

امان از دست تو و خنده هایت
کمی نفس بگیر
بنشین چایی ات را بنوش
با عطر گُل و هِل
خو گرفته است
قند پهلوست
بیست دقیقه ی دیگر
غذا دم می کشد
میز را به سلیقه ی تو چیده ام
یادم نرفته
در گلدان میز غذاخوری
گل رز آبی...

آهسته ..
لبخنـد بزن
دار بزن غمِ افسار گسیخته را
آخر ...
جهان
دار مکافات ست

سکوت،

پناهگاهی ست

که در آن

حجم دلتنگی ات را

در آغوش می کشم..

من تو را به بیشه‌زاران سبز مهربان سپردم
و به آن لطافت دست نسیم
که در آغوش انگشتان سبز چنار می‌دوید
من تو را به خلوص عاشقانۀ معصوم اشکهایم
و بی‌نیازی سرشار وسیع روحم سپردم
به آن مهتاب روشن
و به درخشش نیلگون چشم‌هایم
من تو را به آفتاب، به...

باز جمعه است
بیخیال دلتنگی و حالش
وقتی تو در قلبم جای داری
خواب کنار تو بیشتر می چسبد .

دوست من تو فقط برای مردم ایران بخوان.همانطور که پدرت فقط برای مردم ایران خواند.شاد کن دل مردم را همانطور که دل پدرت برای شادی مردم میتپید . اصلا ناراحت نشو ، هر چند میدانم خیلی از آدمهای بی ریشه در پی اذیت کردنت هستن.سالهاست که وظیفه شان اذیت کردن...

شکوفه‌ها و کتاب‌ها، این دو چاره‌ی اندوه.
‌

لمس دستانت،
همچون وزش بادی ست که تمام اندوه‌ها را می‌برد.

به قول مرصاد اعرابی:
بعضیا مثل بهشتِ متحرکن
اونقدر باصفا هستن که باهاشون لبِ
جدولم بشینی خوش میگذره
در واقع مهم‌تر از جا آدمشه

باشد که دلبری را به کوی ما رسانی
زین دردها رهانی این دل آسمانی

با خنده‌ای بهاری، غم از دلم زدایی
چون آفتاب شادی بر بام بی‌کرانی

در چشم تو ستاره، در جان من ترانه
آهسته قصه‌گویی از راز جاودانی

از بادهٔ نگاهت مستم چو موج دریا
در ساحل تماشا،...

ماه از موی تو محراب منور ساختن
مِهر با موجِ نگاهت مهر دیگر ساختن

باد با بوسهٔ باران بر بهارت بست رَخت
باغ با برقِ حضورت رنگی از زر ساختن

رود در رقصِ رُخَت راه رهایی را گرفت
موج با مژگانِ تو طوفانِ گوهر ساختن

شب به شبنَم‌خیزِ چشمت چَشمِ...

باشد که روزگار اندکی مهربان‌تر شود
باد بوزد و زمین برقصد با نوای قاصدک‌ها
باران ببوسد گونه‌ی خاکِ تشنه را
خورشید، بی‌غرض، بتابد بر پشت‌بام‌ دل‌ها
دستی اگر شکست،
مرهمی از مهر باشد، نه داغِ داوری
و هیچ‌کس
در تنگنای تنهایی، گم نکند نام خودش را...

بغل کن مرا.
دنیایم آغوش امن و گرم تو را کم دارد

نمی‌دونم اسم این حال رو چی بذارم
هر بار که پا گذاشتم اینجا، یه جور سبک شدن توی رگ‌هام دویده.
گنبد فقط طلا نیست، یه خورشیده که به جای آسمون، وسط زمین طلوع کرده.
اینجا حرف نمی‌زنی،
اینجا دلت بلده چطور با خدا حرف بزنه، بی‌هیچ واژه‌ای، بی‌هیچ واسطه‌ای.
اینجا...

عشق مثل نور صبحگاهی ست
نرم،روشن،ساده...
ولی زندگی بخش.

چه خوش رسید شعرِ تو
به چشمه های جان من

که واژه واژه اش پُر از
نسیم آشنای توست...

مَردُم خدا مراقبِ ماست
جز خیر ما ندید و نخواست
آری خدا که در همه جاست
از شرّ دشمنان چه هراس
تنها حساب بر نظر و اَلطافِ کردگار کنید...

بیا و بنشین در کنارم
تاکه دست غمت را بگیرم
به دست لبخندم بسپارم
تا که شاید دستان اندوهت بریده گردند
که میخواهم رسم رفاقت را به جای آورم

نه دلم می‌خواست کسیو بشناسم،
نه اعتمادی برام مونده بود،
نه حوصله‌ی شروع دوباره‌ای رو داشتم که تهش به یه خداحافظی ختم شه.

اما تو…
با یه لبخند اومدی،
با یه “حالت خوبه؟” که فرق داشت با بقیه،
با یه نگاه که قضاوت نمی‌کرد،
با یه حضور که انگار همیشه...

تو از من جدا نیستی، تو خودِ خودمی ...
مثل نفسی که بی‌صدا ولی حیاتی‌ست، تویی که تو تمام لحظه‌هام جاری‌ای.
گاهی فکر می‌کنم اگه تو نباشی، من هم نیستم.
نه چون نمی‌تونم، چون نمی‌خوام بدون تو حتی یه لحظه‌م رو زندگی کنم. تو تنها باقی مونده از منی، تو...

از اون ته‌ مهای قلبم که تا حالا بهش نگاهم نکردم دوسِت دارم. از جایی توی وجودم که همیشه ساکت بود، همیشه تاریک بود، اما وقتی اسم تو اومد، یه‌دفعه روشن شد.
تو اون پناهِ آخری، اونجایی که وقتی همه جا تاریکه، فقط می‌خوام پناه بیارم به آغوشت.
تو اون...

میلخا سینک:
یادت باشه ماهیندر،
هیچ چیز نمیتونه به کسی که
زیر چتر خداست آسیبی برسونه.