بیو مثنوی

پرورش می یابد از قلبِ گلستان، بوی ناب/
می کند رفعِ صداع از جان، نمِ پاکِ گلاب/

نیست هرگز باعثِ دردِ سری، فرزندِ نیک/
سرفِرازی می دمد، از کوششِ دل بندِ نیک/

شاعر: زهرا حکیمی بافقی (برشی از یک مثنوی تمثیلی)

ریشه دارد یک درختِ طیّبه، در قلبِ خاک/
شاخه هایش سر به افلاک ست و پُرمیوه ست و پاک/

گر درختی باشد از ریشه، خبیثه، بی گمان/
هرگز آن را، نیست یارا؛ تا بماند پُرتوان/

شاعر: زهرا حکیمی بافقی (برشی از یک مثنوی تمثیلی)

می توان برداشت کرد از آیه های حق، چنین:/
از تباری پاک می مانَد صفا روی زمین/

همچنین لازم برای جوششِ یک نسلِ پاک/
آبِ عفّت هست و خاکی بس نکو وُ، اصلِ پاک/

شاعر: زهرا حکیمی بافقی (برشی از یک مثنوی تمثیلی)

پیشت دلم هرگز نیامد تا دهی دستم/
گلهایی از جامِ گلستانِ دلت، هردم/

باور کن اصلا من، نبستم دل به تو؛ زیرا/
اندازه ی یک قرن، دیوار است، بینِ ما/

هرگز نمی خواهم که روحی را ببینم در/
گل پیکرِ قلبی؛ که قبل از تو، شده، پرپر/

شاعر: زهرا حکیمی...

بیدار مانده ام که تورا مثنوی کنم
اسوده تر بخواب!عزیز دلی هنوز!

عشق یعنی در میان صد هزاران مثنوی بوی یک تک‌بیت
ناگه، مست و مدهوشت کند..!