زاینده ترین رود روان باش و بخند چون باد صبا مشک فشان باش و بخند دم آمده چای صبح با طعم عسل آسودهٔ غم های جهان باش و بخند ... شهراد میدری
برای تنهایی هر شبم قصه ها می بافم کجاست شهرزاده ام؟ می خواهم تا خود صبح تک به تک دلتنگی هایم را بخواند _ تا من یک شب آسوده بخوابم.
امپراطور مردی نیست که در جنگهای بسیاری تن به تن جنگیده است....! امپراطور مردیست که توانسته قلمرو عاشقانه های زنی را امن و آرام و آسوده کند....
می‌روی با غیر و من با گریه می‌گویم: به‌خیر خاطرت آسوده باشد! اهلِ نفرین نیستم عاقبت با مرگ دیدار ت میسر می‌شود آخرِ این قصه شیرین است، بد_بین نیستم
بیدار مانده ام که تورا مثنوی کنم اسوده تر بخواب!عزیز دلی هنوز!
من در شگفتم که آیا برف به درختان و مزارع عشق می ورزد که این چنین آن ها را به آرامی می بوسد؟ و سپس آن ها را چنین آسوده و در امنیت با لحاف سفیدی می پوشاند و شاید می گوید:”بخوابید، عزیزانم، تا تابستان دوباره بیاید.”
ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﺧﻮﺏ ، ﮐﺘﺎب‌هاﯼ ﺧﻮﺏ ﻭ ﯾﮏ ﻭﺟﺪﺍﻥ ﺁﺳﻮﺩﻩ ؛ این‌ها ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﯾﺪﻩﺁﻝ ﻫﺴﺘﻨﺪ ...
ما را غم خزان و نشاط بهار نیست آسوده همچو خار به صحرا نشسته ایم
موسیقی شروع به نواختن می‌کند. عجیب آن است که احمق‌هایی هستند که در هنرهایِ زیبا تسلّی می‌جویند. مثلِ عمّه بیژوایِ من که می‌گفت طفلک عمویت وقتی که مُرد نوازندگی‌هایِ شوپن خیلی به دادم رسیدند. و تالارهایِ کنسرت لبریز از آدم‌هایِ تحقیرشده و آزرده‌ای است که چشم‌هایشان را می‌بندند و...
ﺩﻭﺳﺖ ﺧﻮﺏ ﻏﻤﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﯿﻦ ﻧﻤﯽ ﺑﺮﺩ ، ﺍﻣﺎ ﮐﻤﮏ ﻣﯿﮑﻨﺪ ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩ ِﻏﻤﻬﺎ ﻣﺤﮑﻢ ﺑﺎﯾﺴﺘﯿﻢ ﺩﺭﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﭼﺘﺮ ﺧﻮﺏ ﮐﻪ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﻣﺘﻮﻗﻒ ﻧﻤﯿﮑﻨﺪ ، ﺍﻣﺎ ﮐﻤﮏ ﻣﯿﮑﻨﺪ ﺁﺳﻮﺩﻩ ﺯﯾﺮ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺑﺎﯾﺴﺘﯿﻢ...
دوباره لالایی بخوان مادر کودکت سال هاست آسوده نمی خوابد بخوان مادر بخوان مادر...
چه خوب بود که آدمی می توانست وقتی درد و مصیبتی دارد ماه ها بخوابد و چندین ماه بعد آسوده و تازه نفس از خواب برخیزد.
هر وقت سرم را روی پاهای تو می گذارم از شدت آرامش و آسوده خیالی یاد این جمله ی از سفر آمده ها می افتم هیج جا خانه ی خود آدم نمی شود
