متن پاکدامنی

نوروز همایون
نوروز، نماد جاودانِ نو شدن و ازسرگیری جوانیِ جهان کهن است، یادگار جمشید خردمند پدر ایرانیان، این آیین افسانه ای، روشنی بخش همچو پاکی آتش زرتشت، یادآور مهرورزی میترا، این نماد شکوه و شادمانی آریایی ها، بر ایرانیان پاک پندار؛ راست گفتار و نیک پندار همایون باد.
نوروز...

آه ای عشق
ای شادکامی پاک و مشروع،تو را نیز باید خرید.

(سجده‌ی اخلاص)

دل اگر پاک نشد سوی تو راهش ندهند
برگه‌ی عفو به دستش ز گناهش ندهند

آن کسی که شده آلوده به‌دریای گناه
نم اشکی به تبرّک، به نگاهش ندهند

سرِ شب تا به سحر گر که بگوید: «الغوث»
چون دلش پاک نگردیده، پناهش ندهند

تا که بر دوش...

چون که باشد یک پدر، اهلِ کمالاتی زلال،
ای بسا؛ فرزند او هم هست، دارای کمال؛

همچنین، گر مادری باشد زنی خوب و، عفیف،
از وفای دامنش، روید گلی سرخ و، لطیف.

برشی از مثنوی تعلیمی_تمثیلی

از صفای اصلِ نیکو، پای می‌گیرد نهال؛
بی وجودِ بذرِ خالص، هست، سرسبزی، محال.

بیتی از مثنوی تعلیمی

ریشه دارد یک درختِ طیّبه، در قلبِ خاک؛
شاخه هایش سر به افلاک است و پُرمیوه است و پاک؛

گر درختی باشد از ریشه، خبیثه، بی گمان،
هرگز آن را، نیست یارا؛ تا بماند پُرتوان.

برشی از یک مثنوی تعلیمی

می توان برداشت کرد از: آیه های حق، چنین:
از تباری پاک، می مانَد صفا، روی زمین؛

همچنین، لازم برای جوششِ یک نسلِ پاک،
آبِ عفّت هست و خاکی بس نکو وُ، اصلِ پاک...

برشی از یک مثنوی تعلیمی

بیایم یکم عقب تر دوباره روز تولدت ، کارت بابات دستت بود و رفته بودی بیرون خرید قرار بود کلی چیز بخری که فقط یبار ازشون استفاده کنی ، چقدر باهات حرف زدم تا متوجه بشی که کارت اشتباهه و اسراف نکنی ، یادمه اولاش اصلا به پوشش اهمیت نمیدادی...

پرورش می یابد از قلبِ گلستان، بوی ناب/
می کند رفعِ صداع از جان، نمِ پاکِ گلاب/

نیست هرگز باعثِ دردِ سری، فرزندِ نیک/
سرفِرازی می دمد، از کوششِ دل بندِ نیک/

شاعر: زهرا حکیمی بافقی (برشی از یک مثنوی تمثیلی)

ریشه دارد یک درختِ طیّبه، در قلبِ خاک/
شاخه هایش سر به افلاک ست و پُرمیوه ست و پاک/

گر درختی باشد از ریشه، خبیثه، بی گمان/
هرگز آن را، نیست یارا؛ تا بماند پُرتوان/

شاعر: زهرا حکیمی بافقی (برشی از یک مثنوی تمثیلی)

می توان برداشت کرد از آیه های حق، چنین:/
از تباری پاک می مانَد صفا روی زمین/

همچنین لازم برای جوششِ یک نسلِ پاک/
آبِ عفّت هست و خاکی بس نکو وُ، اصلِ پاک/

شاعر: زهرا حکیمی بافقی (برشی از یک مثنوی تمثیلی)

دوست دارم چون ستاره ای سرگردان
به چال گونه ات سقوط کنم
و به هیچ گونه ای در این جهان باز نگردم
مرا به خاطرت بسپار
بدون خاک و گلایول
و نگذار هیچ حادثه ای
نبش خاطرت کند
این شعر ها مرا چهار پاره به میخ می کشند
و در...