متن تاریکی و نور

وقتی دستت در دستانم است، جهان آرام می‌شود.
نگاهت پنجره‌ای به فردایی روشن است،
و لبخندت مرا به یاد می‌آورد که زندگی ارزش جنگیدن دارد.
با تو، حتی تاریکی هم راهی به سوی نور پیدا می‌کند.

سایه‌ها مرا نمی‌بینند،
نور را باید جست؛
در بازتاب خلوتِ بی‌انتها،
وجودم را پیله می‌کنم،
تا شاید پرواز کنم از قفسِ تاریکی

شعله‌ها خاموشند و دل‌ها بیقرار،
شاید از سمت خورشید انشعابی بگیریم.
در هجوم سایه‌ها، راهی نو بجوییم،
که تاریکی، زادهٔ نور است و جان را بیدار می‌کند