دل نوشته های سردار

موهای تو پریشان باشد بهتر است
شانه می خواهی چکار

بعد از تو مرا به نام طُ صدا می زنند

من آن شبم که سحر نمی شود

کاش پیراهنت بودم
همیشه آغشته به بوی تنت...

من ڪیستم ؟؟

شبیه رودی ڪه هیچ گاه
به دریا نریخت و [ مرداب ] شد

نگاه می کنم به خویش
به این منی که چندی رفته است

با این من عاصی سخن از صبر مگو

چه غریبانه در انتهای دنیا
تو را انتظار می کشم...

تو چون پرستویی و...

ذوق رفتن داری

من بیچاره درختی ،

که عمری ست

به کوچ پرستو ها عادت دارم...

جایِ خالیِ طُ را
آویخته ام به دیوارِ خانه ام

درد می کشم ولی
باز تماشا میکنم

سردار

تو انتهای همان داستانی که
کلاغ هایشان به مقصد نرسیدند

مرا به جز آغوشِ تو جایِ گریه نیست

کاش که آغوشت
. آخرِ دنیا باشد

در برابر دیدگانم نیستی ولی ...
هر آنچه می بینم فقط تویی...


✍ سردار

پیچیده عطر تنت در گلهای لباست
چه گلستان خوش عطریست پیراهنت


✍ سردار

و عشق همان تفسیرِ چشمان توست
آسمانی که جا کرده ای درون آن
و دریایی همیشه آبی
که موهایت  ، موج هایی همیشه آشفته
-سردار

و در کجای تاریخ ثبت است...
دختری روستایی اندوه خود را به شقایق ها گفت..


✍ سردار

و بیشتر از من...
غم دچار من است ....


✍ سردار

اندوهِ مردابم و ..
دریاست ، حسرتِ هر روز من


✍ سردار

بعد از طُ هوای اتاقم همیشه ابری ست

✍ سردار

من همان ساقه ی گندم در تابستان داغ
به هوای آمدنت رو به خورشید کرده ام

-سردار

آدمها روح خانه ها و خاطرات ما هستند
وقتی که به دیوار ها و حیاط خانه خیره می شوم
خیلی ها نیستند
خانه همان خانه است همان آسمان اما..
انگار دیگر روحی ندارد
به هر طرف نگاه میکنم درد و اندوه در کمین است
خنده هایی که رفتند
صدای مادر...

رفتی و سالهاست که مرا ندیده ای
و من دیگر آن جوان سابق نیستم
تمام آن شورها و عطش داغی شد و بر سینه ام نشست
بعد از تو خیلی ها رفتند
و اندوه هایی مدام ، که بر من آمد
روزهایی که تلخ گذشت و هنوز هم تلخ است...

سرزمین مادری ام ؟؟؟
آه ...
و اما سرزمین من جایی ست که تو در آن باشی
جایی که به عطر نفس های تو آغشته باشد
من در تو عجین شه ام چنان که که آسمان به به هوایش
چگونه خویش را ترک کنم ؟ وقتی تمام من تویی
ترک...