دل نوشته های سردار

انسان‌ها می‌روند، اما سکوتشان با ما می‌ماند،
و من با این سکوت زندگی می‌کنم، نه با آن‌ها.

هر نگاه، خاطره‌ایست که پوست می‌اندازد،
و من هنوز همان حفره‌ی خالی را می‌کاوم.

من در این اتاق خالی، فقط سایه‌هایم را می‌بینم،
و هر سایه، گذشته‌ایست که هرگز باز نمی‌گردد.

من در این اتاق خالی، فقط سایه‌هایم را می‌بینم،
و هر سایه، گذشته‌ایست که هرگز باز نمی‌گردد.

من صدا را حس می‌کنم،
نه تو را؛
تو در لحظه‌ها حل شده‌ای، و من فقط پژواکم.

هر نفس تو، نقشه‌ایست که من در آن گم می‌شوم،
و هر سکوتت، دریچه‌ای به هیچ جا…

شاید من ابرم و تو آفتاب،
اما هر بار باران می‌بارد، تنها خاک من را خیس می‌کنی.

تو یک پرسش بی‌پاسخ در ذهن منی،
و من جوابم را میان موج‌های خیال می‌جویم.

در خلأ نگاهت، من پژواک خویش را گم کرده‌ام…
و تنها سکوت حرف می‌زند.

زندگی مثل کتابی ست که توی آن نیستی،
و من هر صفحه‌اش را با چشم‌های خیس می‌خوانم…

تو نقطه‌ای در نقشه‌ی وجودم،
و من مسیری بی‌پایان…
که به هیچ جا نمی‌رسد.

هر رفتنی، جهانی را با خود می‌برد،
و من در همان جهانِ خالی، تنها قدم می‌زنم…

تو دوری و من
همیشه به بوی تنت دل بسته‌ام…

دست‌هایم به تو نمی‌رسد،
اما قلبم همیشه دنبال توست…

من و خاطره‌هایت،
روی سکوت دیوارها نشسته‌ایم…

من شبیه سایه‌ام،
که دنبال تو می‌دود
اما هیچ‌گاه به تو نمی‌رسد…

موهای تو پریشان باشد بهتر است
شانه می خواهی چکار

بعد از تو مرا به نام طُ صدا می زنند

من آن شبم که سحر نمی شود

کاش پیراهنت بودم
همیشه آغشته به بوی تنت...

من ڪیستم ؟؟

شبیه رودی ڪه هیچ گاه
به دریا نریخت و [ مرداب ] شد

نگاه می کنم به خویش
به این منی که چندی رفته است

با این من عاصی سخن از صبر مگو

چه غریبانه در انتهای دنیا
تو را انتظار می کشم...