شعرپاک

بگذار نسیم
در پیچ مژگانت بیاساید،
شاید ببرد
راز شب را
از سایه‌ی چشمانت.

مهتاب اگر
تابِ نگاهت داشت،
می‌سوخت
در آهِ پنهانت.

ای کاش بگویمت آرام:
جانم کجاست؟
در جانت.

سایه‌ها مرا نمی‌بینند،
نور را باید جست؛
در بازتاب خلوتِ بی‌انتها،
وجودم را پیله می‌کنم،
تا شاید پرواز کنم از قفسِ تاریکی

شعله‌ها خاموشند و دل‌ها بیقرار،
شاید از سمت خورشید انشعابی بگیریم.
در هجوم سایه‌ها، راهی نو بجوییم،
که تاریکی، زادهٔ نور است و جان را بیدار می‌کند

وطن در شعله آتش ، زند آهنگ خوشبختی

خداوندا نگه دارش ز تیر شوم بد بختی

ما دل و جان به کف آوردیم، به فریاد رسید


شهر اما وسط مرگ، نفس می‌کشد از گندِ دروغ

جان‌ها شد و خاک از عطشِ غیرتِ ما سرخ گشت

لیک این شهر، هنوز از نفسِ مرده، پُر است...

هزاران‌بار جان دادم
برای ناز ابرویت

بیا آخر دلِ ما را
ببر با موجِ گیسویت

ز جان و آبرو رفتم
گذشتم از همه دنیا

نرفتی یک‌دم از یادم
پری‌رویِ غزل‌پیما

از چشم تو آغاز شد ماجرا

افسانه شد این قصه آشنا

قصه پاییز

ای راوی قصه گوی ، غصه های خاموش

اینجا بهار خاک را نمی بوسد.

پاییز آمده حکم را بخواند ،

میان تابوت پنهان زمستان.

و در این همهمه قصه پاییز ،

زندگی بر پنجه باد می چرخد هنوز.

در دیاری پُر ز ظلمت

کوچه هامان بوی غربت

خانه هامان عطر نفرت

شعر هامان بوی هجرت می دهد.

در هوایی پر ز حیرت

بوسه هامان بوی شهوت

خنده هامان رنگ نخوت

چشم هامان طعم سرقت می دهد