دیالوگ -بنظرت چند سال دیگه فرصت زندگی دارم؟ فرصت اینکه بنده اش باشم. -هیچ کس نمی دونه، قطعا اگرصلاح باشه خودش عمر دوباره بهت هدیه می کنه، خیلیا هستن که لحظه ی مرگشون متوجه این اشتباه می شن. -چه اشتباهی؟ -اینکه از فرصت هاشون استفاده نکردن و دیر شد! -آره...
پرتوی از روشنا دیدی که آخر با غمت همخانه گشتم آواره ی بوم و بر و کاشانه گشتم از خود بریدم تا بگیرم دامنت را ناغافل از کل جهان بیگانه گشتم در شامگاه رقص گیسوی سیاهت افتاده ای در گوشه ی ویرانه گشتم آنشب که یادت را در آغوشم کشیدم...
دوباره یک روز روشنا، سیاهی از خانه می‌رود به شعر خود رنگ می‌زنم، ز آبی آسمان خویش
