متن فرخی یزدی

به ویرانی این اوضاع هستم مطمئن ز آن رو

که بنیان جفا و جور بی بنیاد می گردد

تپیدن های دل ها ناله شد آهسته آهسته

رساتر گر شود این ناله ها فریاد می گردد

در دفترِ زمانه فتد نامش از قلم
هرملتی که مردم صاحب قلم نداشت

در روحِ بیدارم--
«فرخی یزدی» ست 
آشوبگر، 
که
   --شاعرم می کند!
 

 

زندگی کردنِ من مُردنِ تدریجی بود
آنچه جان کند تنم عمر حسابش کردم

بی گناهی گر به زندان مرد
با حال تباه
ظالم مظلوم کش هم
تا ابد جاوید نیست ...

-هر لحظه مزن در ،
که در این خانه کسی نیست !
بیهوده مکن ناله ،
که فریاد رسی نیست…

شهری که شه و شَحنه و شیخش ؛
همه مستند !
شاهد شکند شیشه ،
که بیم عَسَسی نیست…

باغی که در آن آب هوا روشن نیست
هرگز گل یکرنگ در آن گلشن نیست

هر دوست که راستگوی و یکرو نبود
در عالم دوستی کم از دشمن نیست