صبح ها با موهای ژولیده از خواب بر می خواستند و غروب ها با کوزه ای شکسته از چشمه باز می گشتند، خواهرانم، عطر گیلاس های نرسیده را تداعی می کردند، بوی انتظار! انتظاری که همچون پیچک از پنجره آویزان بود. انتظاری که شبیه غبار مرگ بر برگ ها نشسته...
خواهر بزرگم می گفت: - بگذار مرگ بیاید! گریه کنان بیاید! چگونه نگریم؟! وقتی من می میرم و کسی نخواهد گفت دریغا! من می میرم و مرگ من، به اندازه ی افتادن سیبی کال، تأثیری بر جاذبه ی زمین ندارد! من می میرم و مرگ من، به اندازه ی انعکاس...
تو هم فریب جهان را خوردی! بله! دنیا چنین است! اول شانه به سرها را کباب می کند و سپس پرستوها را و وقتی دلبسته اش شدی چون فاحشه ای تو را رها خواهد کرد. و چون هرزه ای رو از تو می گیرد، بله! دنیا چنین است خدیجه*! شعر:...
مرا می گویی که غریبه ها رویا نمی بینند؟! اما من، روزهایی که چون سگ در ترکیه از سرنوشت خود بیزار بودم، تو را به یاد داشتم و رویاهایم را با تو مرور می کردم. تو در خاطرم بودی، تو رویا و آرزویم بودی، آن هنگام که در اسطبل ها...
چه وقت، بین من و تو چنین شکرآب شد، خدیجه؟! به یاد داری که جوجه ای داشتیم که از ترس غرش هواپیما ها خودش را پنهان می کرد! جوجه ای که با گنج قارون هم عوضش نمی کردیم! به یادداری در آغل قوچ ها، شیر بزها را سر می کشیدی،...
مرا می گویی: پسران رحمی در قلب و جانشان نیست! اما من در اسکله، شب هایی که همراه ماهیگیران خودم را با آتشدان های حلبی گرم می کردم، تو را به خاطر داشتم. تو در یادم بودی تمام غروب هایی که من در قایق ها، قرآن می خواندم. شعر: ماردین...
دنیا چنین است خدیجه! ابتدا تابش آفتاب را بر تو عیان می سازد تا که فریب پرتوهایش را بخوری. صبح کاذب را بر سر راهت می گذارد، تا که در دام نسیم صبحگاهی اش گرفتار شوی! با زیبایی هایش فریبت می دهد، که گمان کنی خوشبختی! و بعد دقیقه به...
