متن آذرخش

اندام درخت می لرزد
با صدای آذرخش آسمان
و چقدر چشمهایم
دلتنگ می شود
برای لمس فرش زمین
آنگاه که برگها عاشقانه
می بارند بر من
تا بر دار آویزم
تب و لرزم
شاهکار پاییز است
که مرا ذره ذره
زرد می کند

هنگامه ی سحر است
دهقان به کشتزار رفته و
تندر غریو برداشته
آذرخش فرود آمده
رود به کناره بازگشته و
زمین از سبزه شاداب
آسمان، تازه از باران و
تاک، قطره قطره پُربار و
جنگلِ تابناک
ایستاده، در انتظارِ آفتاب
طبیعت سَربرداشته از
سِرّ این همه آفرینندگی و
روحِ زندگی...

دوستت دارم ...
و هراسانم دقایقی بگذرند
که بر حریر دستانت دست نکشم
و چون کبوتری بر گنبدت ننشینم
و در مهتاب شناور نشوم
سخنت شعر است
خاموشیت شعر
و عشقت آذرخشی میان رگ‌هایم
چونان سرنوشت ...