متن آوازه

پرآوازه بود
نت خواستنت
پرنده ها
می رقصیدند
بهار
طلوع می کرد

یاسمن ایرانی

خستگی
روی شانه های نگاهم
سنگینی می کند
اما هنوز در سکوت مبهم این شب
آوازه ی زیر لب خیالی ترین تردید روشنم
که فردا ، با تو می رسد آیا
یا دوباره فقط صبح می شود...


جلال پراذران
سفیر اهدای عضو

زیبای بی چون و چرا
هرگز نفهمیدی
تنها دلیل خوب این
دنیای بد بودی
اما تو تقصیری نداری
کاش امکان داشت
اینقدر زیبا نبودن رابلد بودی
آوازه ات تا شهر های ساحلی رفته
دریا حسابت را از آدم ها جدا کرده
پیش از تو زیبایی همیشه حد و مرزی داشت...