پسر کُش بوده ای دنیا از اول، آخر قصه اشاره میکُنم: رستم مو سهرابُم... نمی گیره! نِفهمید و نمیفهمن مُنو درد مونه اینجا مو خط دکترُم خالو کسی قابُم نمی گیره
الان چندین و چَن ساله ِشبا خوابُم نمی گیره نِگو عاشق شدی؛ بابا مو اعصابُم نمی گیره هُلُم میده جلو اما جهان کارش عقب گرده مو او "طفلم" که گردون از سر "تابُم" نمی گیره ِغمام رویایین چیزی ِشبیه قصه ها اما پرِ شاماهی قصه به قلابُم نمی گیره کسی...
قدم رنجه نمودی آمدی چشمِ دلم روشن چه می نوشی عزیزم چای یا دمنوش آویشن چه خوب عینک زدی ،ورنه قدوم گرگ ها را هم به خانه می کشاندند این دو چشم میشی روشن! نمی دانی چه رنجی بردم از بی تو به سر بردن عزیز دل ،تو تنهایی چه...
قبل ما لاله به خونین جگری شهرت داشت بعد "تو" "لاله" به "دلداری" ما می آمد ...
همین حد قانع ام گاهی،سلامی حال و احوالی برایم عاشقی یعنی،،بدانم خوب و خوشحالی
این که روی همه را می نگرم، هیزی نیست خواستم دیده بفهمد تو فقط زیبایی!
