متن بوم

آنقدر از شدت غم و دلتنگی
سیاهی قلبم را فرا گرفت
که یک روز نقاش رویاها
آن را روی بوم جای
آسمان شب پاشید
ستاره ها به سقوط رسیدند
و ماه تماما گریه شد
شب با تمامی سیاهی اش
در من گم شد.

تربیت بمانند رنگی است که نقاش بر بوم نقاشی به منزله ظهور می رساند.
چه می کشد؟!
نمی دانم!
شاید تنها رنگ را بر بوم نمایان می سازد؛ بی هیچ طرحی...

از بس که خدا عاشق نقاشی بود...
هر فصل به روی بوم، یک چیز کشید
یک بار ولی گمان کنم شاعر شد..
یک گوشه ی دنج رفت و پاییز کشید!