ز خود چگونه گریزم ؟ که بار خویشتنم ...
به من از تو فقط هجران رسید ،آن هم چه هجرانی...
در دام غمت تازه فتادم نگهم دار
تویی که در سفر عشق خط پایانی...
روزی که عاشقت نشوم بی شروع باد...
بى تو مرغ درمانده،به شب گمراهم....
با همه پوچی ، از تو لبریزم...
هزار قیصر و قاسم فدای قاف تو، عشق!
زمانه ای ست که سرگرمِ بی کلاهیِ خویشم...
ناله میخیزد بسان نی ز سر تا پای من...
من تشنه کام و آب خنک در دکان توست.
تو مثل شب در کوهستان اصیل و گیرایى..
ما ظاهراً آبادهایی باطناً ویرانه ایم ....
حاصل من غم یارست ، خوشا حاصل من..!
بدین صفت که تویی، دل چه جای خدمتِ توست؟
دیگران خروار اگر باشند ، مثقالیم ما...
روی دوش ِدیگران یک روز ترکت می کنم...
فتنه انگیز جهان غمزه ی جادوی تو بود...
زِ آنچه چشیدم زِ لبت هیچ لبی را مچشان ...
ما چشم ِ وفا از تو نداریم، جفا کن ..
حیف باشد که تو در خاطر اغیار آیی ..
بشکند آن چشم تو صد عهد را ..
نازم بکش ای دوست که مظلوم و صبورم ..
ظاهر و باطن عشاق چو گل یکرنگ است
