بیو جرعه

آن شبی که دلی بود به میخانه نشستیم
آ ن توبه صد ساله به یک جرعه شکستیم
از آتش دوزخ نهراسیم که آن شب
ما توبه شکستیم ولی دل نشکستیم

با جرعه ای ز بوی تو از خویش می روم

از صبحِ ناب پُر شده ام
در من یک جرعه
آفتاب نمی نوشی ؟

تو همان جرعه آبی که نشد وقت سحر
بزنم لب به تو و زود اذان را گفتند
.