متن آفتاب

برخیز جانم
صبح دیدار است
آفتاب دارد به ما می خندد
نسیم صبحگاهی
رقص کنان از دم گیسویت
عطر عشق را به مشامم می رساند
برخیز و با لبخندت
دنیایم را به هم بریز
تا من خودم را
در آینه ی چشم هایت ببینم
و دلبرانه ترین واژه هایم را...

مرا لبخندِ ماه و آفتابی مختصر کافیست
پتوی کهنه ای و نیم خشتی زیرسر کافیست

همه چیز برایم روشن است
تو
از تبارِ واژه‌ی آفتاب هستی
که می‌توانی این چنین
دست‌ِ کبودِ جوهری‌ام را
از میانِ خطوطِ شب
نجات دهی...

آسمان
در خیابان
دست به اعتصابِ ابر زده است
معلوم نیست کدام آسمانخراش
آفتاب به جیب زده !!
«آرمان پرناک»

چشم هایش را
به آفتاب بخشید
تا از دریچه ی یک زندان
به جهان نگاه کند

قلبش را
به جنینی بخشید
که در زهدانِ درّه ای، شکل زندگی،
تلف شده بود

پاهایش را
به تک درختِ گورستان بخشید
تا استعدادش را
در جنگلی بکر شکوفا کند

دست هایش را
به...

باور نمی کنی؟
جای جیب پیرهنم
پنجره ای بدوز
تا از آن بنگری
آفتابِ عشق
چقدر سوزان است
«آرمان پرناک»

آرام تر پرپر بزنید!
مگر نمی بینید
آفتابِ خوشبختی
زیرِ سایه ی درختِ زندگی
خواب رفته؟!
«آرمان پرناک»

دلگرمی ات
دلگرمیِ آفتاب
به آدم برفی است
ها کن نامِ کوچکم را
تا فکر کنم
هنوز هستم!
«آرمان پرناک»

گریه نمی کنم
برای خودکشیِ ابرها
گریه نمی کنم
دلم به حال آفتاب می سوزد
که سالیانِ سالست
آسمانم را ترک کرده است...
«آرمان پرناک»

پوست تخمه ها
آفتابگردان ها را
پای مترسکِ مصلوب کشانده است
بینوایان نمی دانند
کلاغ کیست
آفتاب کجاست
«آرمان پرناک»

پای پاییز مانده ام یک عمر /
و عینک های دودی /
آفتاب را فراری داده اند /
باران ! /
چتر مرا /
محکم نگهدار /
می خواهم /
دورِ هر برگِ زرد برقصم ... /

«آرمان پرناک»

در گوشه ی چشمم
طلوع و غروب آفتاب هم
به هم رسیده اند
من
که دو پای زمان دارم
پس
چرا به تو نمی رسم ...
«آرمان پرناک»

..وقتی که پرده پرده دلم را نواختم
از ناله ی سه تار خودم گریه ام گرفت

یک تکّه آفتاب برایم بیاورید!
از آسمان تار خودم گریه ام گرفت
رضاحدادیان ۱۴۰۳/۱/۲۰

از گنبد عشقم آفتاب ظهرم
از افق چشمانت تابان می شود
احساسم در بارگاه عشق اجابت می یابد
دوست داشتن تو به صدا در می آید
این است قرائت عشق من برای تو.

صفایت حسّ بس بی تاب دارد؛
هوایت پرتوی مهتاب دارد؛
برای برکه ی نیلوفرِ مهر،
نگاهت، آفتابی ناب دارد!
شاعر: زهرا حکیمی بافقی (الف احساس)

گریخت
از بوی کُهنگی
و پوسیدگی شب
او
سیاهی یک دست را
در آفتابی دیگرگونه
یافت.

اگر چه آسمانت بی نقاب است
پر از ردعبور آفتاب است

به هرجا چشم می چرخانی،اما
سراب اندر سراب اندر سراب است.

رضاحدادیان
دوبیتی

آبان است و
در خشکسالِ آفتاب و تطهیر
بخار را زمزمه می کنم
مثلِ
قطره های مانده در مرداب.

یک پنجره یِ کوچک،
یک تکه از آفتاب،
شاید
یک روزنه کافی است
تا
شب تمام شود.

اگر چه آسمانت بی نقاب است
پر از رد عبور آفتاب است

به هرجا چشم می چرخانی،اما
سراب اندر سراب اندر سراب است.
رضاحدادیان
دوبیتی

بغض تلخ نداشتنت
هر شب گلوی شعرهایم را می فشارد
کجایی ببینی ؟
که چگونه واژه های احساسم
در تب لب هایت می سوزند
واژه هایی که با لب های تو شکوفه می دادند
و با آفتاب نگاه تو قد می کشیدند
افسوس که نیستی
و ثانیه ها نفس واژه...

از عشق
به باران گفتم و گفت زمین خیال هایت را بشور
به باد گفتم و گفت اشک هایم را ببر
به آفتاب گفتم و گفت سایه هایم را بسوز
به دریا گفتم و گفت تنهایی هایم را ببر
به کوه گفتم و گفت آرامش هایم را بشکن
به گل...

بسم الله الرّحمن الرّحیم

تویی آفتاب منصوب بر آسمان
نور تو باشد آشکار در دل جهان

تو یی ستاره ای در سحرگاهان
زیر سایه تو روشن میشود کاروان

در عشق و وفا نباشد بهتر از ما
رنگ تویی بوی تو در دست شان

با نگاهت چون ستاره های آسمان
دل...

و سلام بر شعر
که روشنی بخش شبهای تیره ی
هزاره های ماست
ما که در شرق
از اساطیرمان
شعر بر لب
به دنیا سلام می دهیم
سلام به دنیا
و سلام به آفتاب
و سلام به شعر


آریا ابراهیمی